Avontuur Edinburgh Marathon
29 mei 10.10 uur startte mijn Edinburgh Marathon
Edinburgh Marathon festival bleek met 40.000 deelnemers het grootste Schotse hardloopevent in de geschiedenis te worden. Mensenmassa? Dat heb ik niet zo gevoeld. De organisatie was perfect. Iedereen stond netjes in zijn eigen startvak en tussen de startvakken zat voldoende ruimte, zodat het massale gevoel niet in me opkwam. Ik heb 2 jaar naar dit moment toegeleefd. Het was geweldig!
De eerste 5 km waren geweldig en direct zwaar voor mijn benen: de heuvels op en neer. Over de welbekende Royal Mile en langs geweldige oude gebouwen. Na de stad liepen we naar Portobello Beach. Km’s langs de kust over slecht gatenkaas asfalt en kinderkopjes. Dat dan weer wel, maar ook hier waaierde de massa uiteen. Ik kon mijn eigen tempo blijven lopen tot en met km 25. We gingen weg van het strand, de heuvels weer op richting het omkeerpunt bij een prachtig kasteel.
Die heuvels….killing. En de zon scheen…In plaats van de voorspelde regen en wolken, brak de hemel open. Gelukkig was er bij elk 5km punt een waterpost en heb ik veel water gedronken tijdens het lopen en ook over me heen gegooid. Afkoelen, dat was de grootste uitdaging…Helaas wel met verbrande schouders als gevolg. Haha.
De laatste 15 km rende je op hetzelfde gedeelte als de heenweg. Op de heenweg zag je dus de snelle lopers alweer starten aan hun terugweg. Toen ik daar liep, zag ik nog vele mensen lopen, die mij dus als hun ‘snelle’ loper zagen. Ik ging allesbehalve snel. Maar heb lekker om me heen gekeken, genoten van de uitzichten, mensen onderweg opgepept en gemotiveerd. Leuk om te zien dat je andere lopers daar echt mee helpt.
De laatste 5 km’s waren fysiek en emotioneel zwaar. Inmiddels weigerde mijn rechterbeen die constante heuvels en was ik het asfalt zat. Maar toen kwam daar het publiek. Wauw, wat een ontvangst. Overal stonden mensen langs de kant en ik hoorde steeds: Come on Jenn: I can, I Will, I Do.
Geweldig om zo over de finish te komen. Het was een geweldige ervaring. Een om in alle opzichten nooit meer te vergeten. Eenmaal over de finish was het ook perfect geregeld. Ik kon direct mijn tas ophalen en me omkleden en daarna op het grasveld nagenieten. En vooral mijn mobiel via de powerbank opladen, want die was rond km 25 uitgegaan. Ik was even bang dat ik hem door al dat water kapot had gemaakt, maar gelukkig was het een lege batterij. Toen na 6 uur kon ik eindelijk het langverwachte berichtje aan het thuisfront sturen: finished!
Gevolgd door heel veel emotie…. I did it en hoe.
Helemaal alleen, 2,5 jaar naartoe geleefd, veel gezien en meegemaakt tijdens de marathon. Ik voelde me helemaal leeg en trots tegelijkertijd. Zittend op dat grasveld tussen al die andere hardloopgekken, kwam de gedachte: Nooit meer alleen in het buitenland, maar wat kijk ik uit naar de Kustmarathon in Oktober…. Je bent verslaafd of niet….
Blijf op de hoogte
Schrijf je in voor de nieuwsbrief
Wat een ongelooflijk leuke les! Wandelen maar dan net wat anders 😉 Niet suf maar energiek en dan ook nog eens onder leuke begeleiding van Jennifer! Ik ben enthousiast geworden van het Powerwalken.
